Μπίλιες και κάστρα
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Σε μερικούς βίους Αγίων δε χρειάζεται να πας παρακάτω. Τζάμπα διαβάσματα κι έχει και ζέστη με τους μαστόρους από δίπλα να έχουν φαγωθεί στις σκαλωσιές και στα χαλάσματα.
Όταν ήταν μικρός έντυνε καλογέρους τα στρατιωτάκια κι αντί να παίζει κανόνια με τη μπίλια και κάστρα έκανε τους στρατιώτες να κρατάνε μυρέψα αντί για όπλα που τα είχαν κολλημένα.
Πιο μεγάλος στη Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα παρέλαυνε ως δόκιμος με τη φαεινή κι αυτόματη ιδέα να χάσει το βήμα του μπροστά στον Πρίγκηπα γιατί περνούσαν από εκκλησία κι είπε το μυαλό του ότι πρέπει να κάνει τον σταυρό του. Γέλασαν· άλλοι είπαν να τιμωρηθεί, αλλ’ ο Πρίγκηπας είπε να μην του κάνουν τίποτα.
*
Είχε θάρρος αυτός ο ανθρωπάκος.
Νέος ακόμη στον αντίθεο κομμουνισμό είδε κάποιους να έχουν κι αυτοί τις φαεινές τις ιδέες τους, όπως τη μέρα που το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκων είπε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα της εκκλησίας και να την λιώσουν για τ’ ασήμι της.
Συμφώνησαν όλοι. Οι μισοί ένευσαν «ναι» απ’ το κατούρημα του φόβου μέσα στα παντελόνια τους.
Μόνον ο ανθρωπάκος δεν τα έκανε πάνω του.
Ξεκίνησαν συλλήψεις κι όταν του είπαν να κρυφτεί, «δεν υπάρχει τόπος», είπε ο ανθρωπάκος, «που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού κι ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δε γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα απ’ το κεφάλι μας».
Τον έβαλαν μέσα· τον έβγαλαν· τον ξαναέβγαλαν.
Είδαν, διαβάζουμε στον Βίο του, ότι δεν τον ενδιέφερε, αν ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος. Ζούσε σε άλλο κόσμο.
*
Αυτά, όσο ήταν ακόμη νέος και σε κάποιους βίους όπως του Αγίου Ιωάννη του Μαξίμοβιτς δε χρειάζεται να πας παρακάτω.
Προοίμιο είναι το θάρρος. Η απαρχή μιας ευρύτερης ακολουθίας που στις ζωές που αξίζουνε δυο τρεις μπίλιες και κάστρα προαναγγέλλει τα επόμενα.
Κ.γ.Π. /
