Κόλλες στα χέρια μας

 

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

         Κάποιος είπε κάτι για εμάς. Κάτι κακό. Πηγαίνουμε αμέσως να προσευχηθούμε γι' αυτόν. Ήταν πνευματικότητα που έχουμε ή αναισθησία;

         Είναι πνευματικότητα κι άλλη φορά καταπληκτική αναισθησία.

         Κάτι τέτοια βαθιά έχουν να κάνουν με τη μελέτη του πατρός Συμεών Κραγιόπουλου. Περισσότερο γνωστού στη Θεσσαλονίκη που όμως κι όλη η Ελλάδα έχει διαβάσει και ακούσει τα λεγόμένα του.

         Ήταν βαθύς και μ' ενδιαφέρον.

         Περί αναισθησίας είναι τα καταπληκτικότερα που έχουν να κάνουν ακόμη και με την προσευχή μας, σαν κόλλα στα χέρια μας και του σταυρού των δαχτύλων μας.

         «Τι προσευχές; Ακριβώς για να θολώσουν τα νερά, πάλι για να μπεις μέσα στην αναισθησία σου, να μείνεις ανενόχλητος στον ύπνο σου. Είναι προσευχή αυτό; Έχει αξία μία τέτοια προσευχή;».

         Εννοεί την προσευχή που είναι να θολώσει τα νερά της κακής αλήθειας που είπανε για μας. Είναι καταπληκτικό, τόσο «λεξοτανιλικό»· Lexotanil να εύχεσαι για να συγχωρεθεί εκείνος που σε κατηγόρησε μ' αλήθεια.

         «Μερικοί κάνουν και τον υπέρ-ενάρετο. Ναι, με στεναχώρησαν, αλλά εγώ τους συγχωρώ. Τάχα. Δε σε στεναχώρησαν τυχαία, άνθρωπέ μου. Το επέτρεψε ο Θεός, για να δεις βαθύτερα τι είσαι».

         Αναίσθητος. 

         Κ.γ.Π./